Ik was laatst op een school met Stuntvlogger Sam en toen kreeg ik van de klas een heel bosje met vragen. In deze blog deel ik een paar van die vragen met jullie.

Mijn eerste boek is eigenlijk het enige boek dat ik echt bedacht heb.  Dit boek gaat over mijzelf en dingen die ik heb meegemaakt, en van tevoren dacht ik goed uit wat ik wel en niet wilde vertellen, en hoe ik wilde dat de lezer het verhaal zou ervaren. Voor dit boek heb ik ook echt schema’s uitgeschreven, en voordat ik begon met schrijven, maakte ik een uitgebreide samenvatting.
Bij mijn andere boeken ging het heel anders. Margriet, de hoofdpersoon uit De Circusvrouw verscheen op een dag aan me. Ik zat wat voor me uit te suffen en ineens dook er een rare, geïrriteerde, vermoeide vrouw op. Ze stond te zweten in een te kleine keuken boven een paar hete pannen. Haar huisje stond in het weiland, en de mensen uit het nabijgelegen dorp mochten haar niet.  Met dit beeld in mijn hoofd ben ik gewoon maar begonnen. Margriet begon te praten en leidde me door het verhaal. Ze wilde naar Elba. En ze had een geheim.

Zweverig he?

Nou, dan zal ik maar niet vertellen hoe ik op Stuntvlogger Sam kwam. Ok, vooruit dan. Die verscheen middenin de nacht aan me, toen ik even naar de wc moest. Toen ik terug de slaapkamer inliep, stond hij daar ineens, in de hoek, met zijn vlogcamera. Hij begon me meteen uit te dagen, en zei dat hij zin had in avontuur, in kattenkwaad, en in stunts! Normaal doe ik het nooit, maar dit slaapdronkachtige visioen schreef ik op een briefje, waarna ik weer in slaap viel.
De volgende morgen las ik het briefje. Ik herinnerde me niets van die nacht, maar vond wat op het briefje stond wel een erg goed idee. Ik ging achter mijn computer zitten en schreef in een paar dagen de eerste hoofdstukken. Sam was geboren!
O, en een boek duurt bij mij gemiddeld twee jaar om te schrijven. Ik werk dan bijna op alle avonden twee uurtjes, en zaterdag en zondag als het lukt nog een uurtje of zes per dag. Ook ga ik een of twee keer per jaar in mijn eentje een week naar een huisje in de middle of nowhere, waar ik dan hele grote sprints maak, vaak wel 10.000 of 15.000 woorden in een week.

Architect. Wil ik nog steeds eigenlijk. Wie weet ga ik het nog weleens proberen. Ik bedoel, ik moet waarschijnlijk tot mijn zesentachtigste werken, dus tijd zat!

Ja, ik denk wel dat ik een fantasierijk kind was. Eén anekdote hierover: ik zat bij de padvinders. Op zomerkamp was er altijd een thema en een avontuur waar je als scoutinggroep in terecht kwam. Met typetjes en karakters, gespeeld door de oudere scouts. Zo was er ook een kamp waarbij we zogenaamd bedreigd werden door boeven (ik weet niet meer waarom precies). Op de laatste dag van het kamp zouden we de boeven in een hinderlaag lokken. Ik sleepte al de hele dag met een enorme dikke grote tak, en ik vertelde de leiding dat ik de boeven daarmee wel aan zou pakken.
Zij lachen. Die dachten, dat schele jochie met die grote bril, die bluft maar wat. Maar ik geloofde dat die boeven echt echt waren!
En dus mepte ik tijdens de finale, waarin de boeven het clubhuis bestormden, er eentje volledig knock-out.
Het spel werd stilgelegd, en de boef werd met een zware hersenschudding afgevoerd naar het ziekenhuis.
Ik moest van padvinderij af.
Ik snapte niet waarom. Ik had dit toch aangekondigd? Dit waren toch boeven? Ik was toch juist de held?
#truestory

Wilde ik eigenlijk helemaal niet. Het ging per ongeluk. Ik moest kennelijk iets uiten over mijn jeugd. Op advies van een psycholoog schreef ik dat op, in verhaalvorm. Een vriend las het, die zei: dit moet je opsturen naar een uitgever. Dat deed ik, en zij wilde het wel uitgeven. En ik wist dat ik iets gevonden had, waarvan ik niet wist dat het in me zat.
Mooi he?

Nou, zoals ik boven al schreef: Sam verscheen op een nacht aan me, maar dan heb je natuurlijk nog geen boek. In die tijd woonde ik in het gebied waar de eerste wolven van Nederland gesignaleerd werden (woon ik nu nog steeds trouwens), en toen dacht ik: wat is er nou gaver voor een vlogger om zichzelf te filmen met een wilde wolf. Het avontuur kon van start gaan!

Roald Dahl, Astrid Lindgren, Stephen King, Niccolo Ammaniti en Bill Bryson.
En natuurlijk Madonna.

Jaaa, ik heb Joniiiiiii! Ze heeft haar eigen instagram. Ik denk dat honden ook wel mijn lievelingsdieren zijn. Vroeger heb ik ook een paar jaar op paardrijden gezeten, maar nu vind ik paarden eng.

Dat waren ze!